უცნაური შეცდომა
გვიან დავწექი, არ მეძინებოდა და ფეისბუქი ჩავრთე, მერე როზის ბლოგზე შევედი, ვკითხულობდი, გამიტაცა, ძილი სულ გამექცა. მოულოდნელად საშინელი წიბილ–კივილი ატყდა, ტირილი არ წყდებოდა, აშკარა იყო, რომ ვიღაც გარდაიცვალა. მიუხედავად იმისა, რომ 15 წელია ერტ სახლში ვცხოვრობ, ახლომახლო ბევრს არ ვიცნობ, ამიტომ არც ვცდილვარ, რომ გამერკვია, გულში თანავიგრძნობდი მხოლოდ და ვფიქრობდი, რომ ჩემს ოჯახის წევრებს არ გაღვიძებოდათ.
ძლივს ჩამეძინა. ისევ ტირილმა გამაღვიძა. როგორც ჩანს ვიღაც მოვიდა კიდევ და ისევ საშინელი წივილი ატყდა. ამ დროს ნათიამ დამიძახა, შევედი, ტიროდა, დე ვაჟა მოკვდაო. რა იცი მეთქი? ხმებზე ვიცანიო. ნათია ძალიან განიცდიდა, თავისი დაქალის მამაა, ძლიან კარგი კაცია, მეც დიდ პატივს ვცემ, მაშინვე ჩაცმა დაიწყო, მეც წამოვალ მეთქი. ბესომ, რა ბედნიერი კაცი ყოფილა, როგორ ტირიან, აბა, მე ვინ მიტირებს ეგრეო.ნათია ტიროდა. ცოტა დავაწყნარეთ და წავედით, თან ნათია მეცოდებოდა , დილით ადრე სამსახურში იყო წასასვლელი.
გზაში წეწეს ლანძღავდა, (სიძეა), მაგან მოუღო ბოლოო. სანამ ავიდოდოთ, ფანჯრებს ავხედეთ, სინათლე არ ენთო. მეორე მხრიდან გვინდოდა შეგვეხედა, კორპუსს შემოვუაროთო და მე–15 კორპუსს რომ გავუარეთ, მივხვდით, რომ ხმა იქიდან გამოდიოდა. გაგვეცინა, მოვბრუნდით, მადლობა ღმერთს, ვაჟა არ იყო. ჩვენ კიდე გამოვიგლოვეთ. ღმერთმა დიდხანს აცოცხლოს.
გვიან დავწექი, არ მეძინებოდა და ფეისბუქი ჩავრთე, მერე როზის ბლოგზე შევედი, ვკითხულობდი, გამიტაცა, ძილი სულ გამექცა. მოულოდნელად საშინელი წიბილ–კივილი ატყდა, ტირილი არ წყდებოდა, აშკარა იყო, რომ ვიღაც გარდაიცვალა. მიუხედავად იმისა, რომ 15 წელია ერტ სახლში ვცხოვრობ, ახლომახლო ბევრს არ ვიცნობ, ამიტომ არც ვცდილვარ, რომ გამერკვია, გულში თანავიგრძნობდი მხოლოდ და ვფიქრობდი, რომ ჩემს ოჯახის წევრებს არ გაღვიძებოდათ.
ძლივს ჩამეძინა. ისევ ტირილმა გამაღვიძა. როგორც ჩანს ვიღაც მოვიდა კიდევ და ისევ საშინელი წივილი ატყდა. ამ დროს ნათიამ დამიძახა, შევედი, ტიროდა, დე ვაჟა მოკვდაო. რა იცი მეთქი? ხმებზე ვიცანიო. ნათია ძალიან განიცდიდა, თავისი დაქალის მამაა, ძლიან კარგი კაცია, მეც დიდ პატივს ვცემ, მაშინვე ჩაცმა დაიწყო, მეც წამოვალ მეთქი. ბესომ, რა ბედნიერი კაცი ყოფილა, როგორ ტირიან, აბა, მე ვინ მიტირებს ეგრეო.ნათია ტიროდა. ცოტა დავაწყნარეთ და წავედით, თან ნათია მეცოდებოდა , დილით ადრე სამსახურში იყო წასასვლელი.
გზაში წეწეს ლანძღავდა, (სიძეა), მაგან მოუღო ბოლოო. სანამ ავიდოდოთ, ფანჯრებს ავხედეთ, სინათლე არ ენთო. მეორე მხრიდან გვინდოდა შეგვეხედა, კორპუსს შემოვუაროთო და მე–15 კორპუსს რომ გავუარეთ, მივხვდით, რომ ხმა იქიდან გამოდიოდა. გაგვეცინა, მოვბრუნდით, მადლობა ღმერთს, ვაჟა არ იყო. ჩვენ კიდე გამოვიგლოვეთ. ღმერთმა დიდხანს აცოცხლოს.
